خواندن این پست جرم است!

سلام

در شب شنبه ترین حالت سال، در حالی که نمی خواهم بپذیرم باید بخوابم تا بتوانم فردا قبل از 6.30 صبح مدرسه باشم، با حال خوب و کلی انرژی اول سالی، می خواهم پست بگذارم!

درمورد فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است...

(اول از همه بگویم من نه تحلیلگر متخصصم و نه فیلمساز. و هر آنچه می نویسم از دید یک مخاطب دوست دار سینماست!)

سینمایی «دیدن این فیلم جرم است» که پس از دوسال توقیف، موفق به بالارفتن از پرده سینما شد(!) فیلمی است سیاسی، درمورد اتفاقاتی که در یک پایگاه بسیج بعد از حمله یک شهروند مست انگلیسی به زنی محجبه رخ می‌دهد و به دلیل شرایط خاص آن شهروند انگلیسی پای امنیتی ها و مذاکره‌چی ها به پایگاه باز می‌شود؛ و نبرد این فیلم بر سر گرفتن یا نگرفتن حق آن زن از شهروند انگلیس است...

آن چه مبرهن بود، این فیلم یک فیلم سمبلیک بود از تعدی و ظلم دشمن به کشور (استفاده از نماد زن بعنوان مام وطن) و ربطی به مسائل عدالتخواهانه داخلی کشور نداشت. غیرتی که در فیلم مدام برانگیخته می شود، غیرت درمقابل ظلم دشمن خارجی و به وضوح در مقابل بی غیرتی مذاکره چی ها بود... لذا به نظر می رسد اگر نقدی می شود باید در این زمین باشد، نه زمین بازی عدالتخواران. پس این فیلم هیچ ربطی به دعوای عدالتخواری حول بیان مشکلات داخلی کشور ندارد و زمین بازی اش زمین مذاکره چی ها و دشمن خارجی و به وضوح بازگشت غرورآفرین (!) انگلیسی ها به کشور در سال 94 است.

حالا اگر این زمین بازی را فرض بگیریم، در این زمین، ایستادن بلاهت گونه فرمانده سپاه درمقابل فرمانده بسیج به دلیل جهل به ماجرا، نقض غرضی نچسب است، یعنی هم نقض غرض است هم نقشش در فیلم نچسب! کما اینکه امنیت چی ها هم ایفای نقششان نچسب بود. اما نقض غرض است چون در این زمین بازی بسیج و سپاه از یک جنسند و با یک هدف. بسیج فرزند خلف سپاه است و سپاه پدری حامی و همه این را می دانند. لذا این اختلاف نهادن فرض محالیست که از قضا محال است!

از این نکته بگذریم، به نظر این فیلم می تواند در نهاد مخاطب، غیرت در مقابل دشمن و حقارت دیدگاه مقابل که سر خم کردن برای نان باشد را، بر انگیزد و باقی مسائل و نقدها یا نقدهای تخصصی درمورد داستان پردازی یا ساخت و یا برآمده از زمین بازی عدالتخواریست.

نکته دیگری که در فیلم برایم جالب توجه بود، قرار دادن مرز بین این کار و حمله نادرست و افراطی به سفارت انگلیس و تخظئه واضح آن حمله بود که بنظرم نکته سنجی دقیقی بود.

کلیت فیلم آنقدر جذاب ساخته شده بود که با تمام نمادین بودنش، به صندلی میخکوبت کند و با سیلی آن سردار که خار در چشم داشت و تیغ در گلو، کمی دلت را آرام... آن سیلی اگرچه کم بود ولی مثل ماجرای عین الاسد دل خنک کن و همان اندک هم، نه توسط مذاکره چی ها که توسط  سپاه زده شد...

در نهایت خوب است بگویم که دیدن این فیلم به جرمش می ارزد!