برای خط های پیشانی پدرم که روز به روز عمیق تر شد، و موهایش که سپید تر...

پدر من همان کسی است که وقتی من هنوز نبودم، در مرز ها مقابل دشمن ایستاد و در کردستان سر های جداشده ی دوستانش را به چشم دید اما مردانه جنگید...

پدر من همان کسی است که در خردسالی ام، همان موقع هایی که در خانه آهی نبود که با ناله سودا شود، وقتی از سرکار خسته می آمد و من دوان دوان می آمدم جلو و با شوق از او می پرسیدم که برایم چه چیزی خریده است، چون چیزی نخریده بود، با لبخندی شیطنت آمیز می گفت «بوس خریدم» و بعد مرا می بوسید... فکر می کنم که آن لحظه می فهمید ناراحت شده ام اما به روی خودش نمی آورد که پولش نمی رسد هر روز برایم خوراکی یا اسباب بازی بخرد...

پدر من همان کسی است که قبل از سن تکلیفمان، برای نماز خوان کردن ما جایزه گذاشته بود، و ما نمازهایمان را می شمردیم تا از او جایزه هایمان را بگیریم...

پدر من همان کسی است که در طول دوران تحصیلمان هیچ وقت به وضعیت مدرسه و درس مان بی اهمیت نبود و به محض اینکه می فهمید مدرسه خوب نیست، یا اقدامی جدی می کرد در مقابل مدرسه یا سال بعد ما را جای دیگری می برد که بهتر باشد...

پدر من همان کسی است که هر وقت احساس کرد من دارم به راه خطا می روم و باید جلویم بایستد مثل یک صخره سنگ بزرگ مقابلم ایستاد تا سرم به آن بخورد و برگردم... اگرچه که آن موقع ها خیلی ناراحت شدم...

پدر من همان کسی است که با همه ی نداری اش، کمرش خم شد تا خرج مدرسه من و دانشگاه برادرم را در بیاورد، اما تنها خواسته اش از من این بود که نماز و درس بخوانم و کمر و پاهای خسته اش را برایش لگد کنم...

پدر من همان کسی است که تا توانست، و حتی تا آنجا که نتوانست، جگرگوشه هایش را پشتیبان شد...

پدر من همان کسی است که چند روز پیش که صحبت از قدش بود، می گفت در (به گمانم) کارت پایان خدمتش قدش را زده اند 175، اما الآن 168 است تقریبا...

پدر من مظلوم است... حتی اگر به ظاهر خلاف آن باشد و اعضای خانواده از خشم هایش بترسند...

 

پ.ن1: میلاد امیرالمؤمنین علیه السلام و روز مرد، پیشاپیش، به تمام مردان غیوری که پشتیبان دین و دنیای زنی یا خانواده ای بوده اند، چه آن هایی که الآن هم هستند و چه آن هایی که نیستند، مبارک...

پ.ن2: دوستانی که اعتکاف میرن، عاجزانه ازشون التماس دعا دارم ها! یادشون نره ما رو...