جلسه ی پانزدهم اخلاق
با سلام؛
خلاصه ی قسمت هایی از فهم بنده از این جلسه:
- وقتی خداوند اصلاح رابطه با مردم را، درصورت اصلاح رابطه با خودش، متکفل شده است، پیروزی قطعی است. نباید در این شک کرد: یدالله فوق ایدیهم.
- رابطه با خداوند، نه از روی جبر و باکراهت، بلکه لذت بخش و زیباست.
- بیان شد که طبق صفات افعالی، فعل از آن خداست. خدا هم سبب ساز است و هم سبب سوز. اما باید توجه داشت که این مسأله چیزی از مسؤولیت ما کم نمی کند. زیرا دعا و خواست و اراده از ماست، فعل از خداست.
- مکاتب مختلفی در مورد مسأله ی مهم و سخت «شرور» بحث کرده اند. در هر مکتبی هم جواب هایی داده اند.اما در اسلام به هیچ نحو نمی توان قائل به ثنویت شد. در فلسفه ی اسلامی این بحث جواب هایی دارد.
- نگاهی که یک مؤمن می تواند به مسأله ی شرور داشته باشد این است که این ها شر نیستند برای او، بلکه برای افزایش ایمان او هستند. مؤمن ممکن است بداند که دنیا جای دل بستن نیست، اما با بلایایی که برایش ایجاد می شود، یقین پیدا می کند که دنیا لیاقت او را ندارد و نباید به آن دل بست. این بلایا کم کم باعث می شود او از دنیا دل بکند. حتی مصائبی که برای انسان کامل ایجاد می شود، باعث ترفیع درجه ی اوست.
- شهید علم الهدی نامه ای از امیرالمؤمنین را که برای امام حسن علیه السلام نوشته بودند برای ما می خواندند: إنما خُلقتَ للآخرة، لا للدنیا، و للمماة، لا للحیاة، و للفناء، لا للبقاء... امیر المومنین اشاره می کنند که دنیا پلی است که از طریق آن باید به سمت پروردگار سفر کنیم.
- خداوند دل مؤمن را برای خودش می خواهد. هرآنچه آن را بخواهد از خدا بگیرد، خداوند مانع می شود.
- ما معمولا حاضر نیستیم بخاطر خدا به خودمان و اطرافیانمان سختی بدهیم و مثلا برای دین زیر بار قرض برویم یا محل زندگیمان را به جایی که سخت است، اما لازم، ببریم. در دنیا سنگین شده ایم. نمی توانیم مثل امام حسین(ع) دست زن و فرزند را بگیریم و بخاطر خدا مهاجرت کنیم. در تربیت فرزندمان هم همینطوریم. به بچه ها سختی نمی دهیم و هروقت هرچه می خواهند برآورده می کنیم. آن ها هم قد می کشند اما بزرگ نمی شوند؛ در حالی که ربوبیت خدا برعکس است: سختی می دهد تا بزرگ شویم. حضرت زینب اگر در تربیتش سختی نمی کشید، در کربلا هم نمی توانست آن همه سختی را تحمل کند.
التماس دعا- یاعلی
