خب هر افراطی تفریطی می آورد دیگر!

سکانس اول: شب مبعث امسال، نیمه شب، در حرم امام رضا علیه السلام، در حال عبور از کنار صحن جمهوری اسلامی، با این صحنه مواجه شدم که ملت، داشتند گریه کنان در سر و صورت خود می کوبیدند... چرا ندارد که... وسط زیارت جامعه بود و روضه ی امام حسین و... حالا چه اهمیتی دارد که شب عید هست یا نیست؟ از روضه در هیچ حالی نباید فروگذار کرد!

 

سکانس دوم(به روایت از مادر) : چند سال پیش بعد از مراسم احیای نیمه ی شعبان، که کلی گریه مان را درآورده بودند، صبح رفتیم مهدیه ی امام حسن علیه السلام برای جشن، اما تا خود ظهر گریه مان را درآوردند! یادم هست آن موقع ها من خیلی خیلی طرفدار این هیأت بودم، به این دلیل که سبک مداحی هایش به طور کلی صحیح بود و ایراد های کمی داشت، در حالی که سبک جدید مداحی عده ای همان موقع ها مدتی بود مد شده بود اما این ها تبعیت نمی کردند و به سبک قدیمی خود ادامه می دادند.

سکانس سوم: دیشب برای جشن میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام، بعد از سال ها که یکی از آخرین بارهایش همان نیمه شعبان بود، با دوستان رفتم مهدیه ی امام حسن علیه السلام. ابتدای مراسم که سخنرانی بود و روسری ها و لباس های رنگی رنگی شاد و دست زدن های خوشحال ملت برای هر اتفاق جالب... خب خیلی برای من جذاب بود و خوشحال شدم از اینکه آمدم. خیلی هم راضی بودم از اینکه بجز روضه های فراوانی که معمولا در هیئات برپاست، یک مراسم جشن خوبی هم گرفته شده، آن هم به مناسبت روز جوان، و فرصتی برای شادی سالم جوان ها برپا شده. اما... چشمتان روز بد نبیند... اواخر مراسم که مداح های سن بالاتر مولودی خوانی شان تمام شد، نوبت رسید به جوان هایشان... سه ایراد خیلی خیلی مهم وجود داشت که به نظرم قابل چشم پوشی نبود:

اول اینکه درست مثل عزاداری ها که وقتی شور می گیرند یکی در پس زمینه به عنوان آهنگ زمینه حسین حسین می کند، اینجا هم یکی دو مداح از اتاق فرمان با تکرار نام بلندمرتبه ی امام حسین علیه السلام، پشت سر هم و ایجاد صدایی بین هر دو نام، دوبس دوبس زمینه را فراهم کرده بودند. به ضرس قاطع می شود گفت که حتی در عزاداری ها هم این نحو حسین حسین کردن بی احترامی به نام ایشان است، چه برسد به اینکه دوبس دوبس هم ایجاد کند و همه با آن فاز بگیرند!!!!!

دوم اینکه آنقدر به کمک دوبس دوبس زمینه، همه فاز مثبت گرفته بودند که آقایان کلا به همراه سر و دست مداح در حال بالا پایین پریدن و همزمان دست زدن با دست های بالا بودند، و حتی اواخر مراسم از شدت هیجان حتی خانم ها هم، که معمولا نشسته سینه می زنند یا دست می زنند، بلند شده بودند و ایستاده دست می زدند(مطمئنا می شود غیرعادی بودن دست زدن ها را هم با دیدن نحوه ی آن فهمید). یعنی من به عنوان بیننده، واقعا حس حضور در یک مجلس لهوی داشتم... اگر کسی هم فیلم را ببیند و صدا نداشته باشد، برایش فیلم یک پارتی تداعی می شود که فقط رقص نور ندارد و لباس هایشان عادیست.

واقعا از حضور در چنین شرایطی حالم بد شده بود. هم اینکه اطمینان داشتم اینکه نام بلند بالای امام حسین علیه السلام را به عنوان آهنگ تند زمینه طوری تکرار می کردند، که اصلا به سختی مشخص بود این چه کلمه ایست، بی احترامی محض به این نام است، هم اینکه مجلس به طرز بدی تبدیل به یک مجلس لهوی شده بود، در حالی که خیلی ها نمی فهمیدند چه خطایی دارند می کنند. اما خب متاسفانه نه می توانستم آن موقع مجلس را ترک کنم، نه اعتراضی به حساب می آمد این ترک کردن.

سوم اینکه در یکی از سرودها در مدح حضرت علی اکبر علیه السلام گفتند «ولی عهد حضرت ارباب». تا جایی که می دانستم این مساله درست نبود. اما یکی از خوانندگان در کامنت فرمودن عده ای از علما قائلند و مساله اختلافی است. بنابراین استدلالم بر غلط بودن این فرض را از متن به پاسخ کامنت ایشان منتقل کردم.