می نویسم تا...
چند وقت پیش دوستی پرسید چرا مطلب زمین خوردنت در مشهد رو گذاشتی؟ مطلبت اثر بد ممکنه داشته باشه و خواننده در فلان شرایط فلان برداشت رو بکنه...
محکم ترین جوابم این بود که عزیزم من خیلی چیز ها رو می نویسم که حناق نگیرم! همین! به همین سادگی...
بُغضی که خیلی مواقع، کاملا در گلوم حسش می کنم، و تبدیل شده به یک شیء فیزیکی، باید طوری، ولو با حرف چرت زدن، خالی بشه... بغض وقتی نتونه با گریه کامل کامل کامل تخلیه بشه، درمانی هم نداشته باشه، باید هر طوری شده از بین بره...
گاهی از دست خودم لجم می گیره که پربار نمی نویسم... میام یه شعر میگذارم میرم، یا نهایتا مناسبتی بشه مطلبی درموردش می گذارم، صوتی، خاطره ای چیزی که عریضه خالی نمونه...
اما باز هم به خودم همینو می گم: بنویس تا حناق نگیری!
یک هدف کاملا مقدس...
این ها رو گفتم، که بگم نمی خوام وقتتون رو الکی بگیرم... ممکنه بعضی ها توی رودربایستی بخونن یا حتی کامنت بذارن...
من با صرف نوشتن در اینجا تا حدی آروم میشم... پس خواهشا توی نوشته های من دنبال در و گوهر نباشید، که نیست...
گاهی فقط می نویسم که حناق نگیرم! همین...
